[02]. Krzyk w nocy

Rozdział miał pojawić się w późniejszym terminie, jednak wasze komentarze zmotywowały mnie i dodaję go dziś. Wydaje mi się, że narobiłam w nim trochę bałaganu. Albo mam rację, albo czytałam go zbyt wiele razy. Nie wiem, oceńcie sami. xD

Jeśli chodzi o nowe postaci... Niedługo powstanie podstrona, na której umieszczę ich opisy wraz ze zdjęciami. Muszę trochę poszperać w ustawieniach, bo jak na razie nie mam pojęcia, jak to zrobić. ^-^'

Po raz drugi (i pewnie nie ostatni) muszę podziękować Wam za komentarze. Jesteście kochani, naprawdę! Dziś wróciłam z wakacji, wchodzę na bloga, a tu takie zaskoczenie. Nie spodziewałam się! Arigatou gozaimasu!!!

Miłego czytania. ; )
______________________________

ROZDZIAŁ DRUGI – KRZYK W NOCY

[Resembool, 16.09.1916r.]

 

   Alphonse siedział przy kuchennym stole, zajadając się szarlotką. Myślami wracał do wydarzeń sprzed roku. Teraz, kiedy homunkulusy zostały pokonane, rząd Amestris będzie musiał zainteresować się polityką zagraniczną. Przeprowadzona ostatnio ankieta głosiła, że siedemdziesiąt osiem procent społeczeństwa obawia się wojny z krajami ościennymi. Osobiście też miał złe przeczucia. Jeśli doszłoby do najgorszego, zginęły by tysiące wojskowych i miliony bezbronnych cywilów.
   Westchnął, nakładając sobie kolejny kawałek ciasta. Zostały jeszcze trzy tygodnie urlopu zdrowotnego, później wraz z bratem pomoże utrzymać w kraju pokój.
   Chwilę później skrzypnęły drzwi, a do pomieszczenia wszedł Edward. Lekko kulał na lewą nogę, był nieco blady. Al domyślił się, że to przez ból spowodowany podłączeniem protezy.
 - Edziu, gdzie Winry?
 - Jest wykończona, poszła się położyć… - podrapał się w tył głowy. – W podzięce będę musiał przywieźć jej coś ładnego z Centrali.
   Alchemik Duszy zaśmiał się, przesuwając talerz z szarlotką w stronę brata.
 - Racja, tyle dla nas robi…
   Stalowy usiadł i nałożył sobie ciasta. Bracia milczeli przez chwilę, pogrążeni we własnych myślach. Nagle do ich uszu doleciał dźwięk telefonu. Spojrzeli na siebie chcąc wiedzieć, który pofatyguje się do pobliskiego stolika.
 - Odbiorę.
   Ed wstał i skierował się w tamtą stronę. Podniósł słuchawkę.
 - Słucham? – spytał znudzonym głosem.
 - Strzała, Stolowy!
   Drgnął, ukradkiem zerkając w stronę Alphonse’a.
 - Płomyk? To ty? Po co dzwonisz? – spytał z zaskoczeniem.
 - Hej, trochę szacunku dla głównodowodzącego. Chcę usłyszeć „panie generale”!
 - Dobra, dobra. O co chodzi?
   Edward usłyszał, jak Mustang mruczy pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa. W końcu westchnął.
 - Słuchaj, Stalowy. W trybie natychmiastowym odwołuję wasz urlop zdrowotny. Mam za mało ludzi, a roboty przybywa.
 - Czyli masz dla nas jakieś zadanie? – uśmiechnął się.
 - Owszem. Poprowadzicie śledztwo w sprawie seryjnych morderstw.
 - Seryjne morderstwa?
 - Zgadza się. Miejscowa kwatera nie potrafi niczego w tej sprawie ustalić, dlatego proszą o pomoc Państwowych Alchemików.
 - Czyli chodzi o coś poważniejszego. Gdzie to jest?
 - W Mizobe. To średniej wielkości miasteczko na zachodzie kraju.
 - Rozumiem. Wyruszymy jutro, najwcześniejszym pociągiem.
 - Uporajcie się z tym szybko, chcę zobaczyć szczegółowy raport. Do usłyszenia, karle.
 - Coś ty powiedział…!?
   Edward z trzaskiem odłożył słuchawkę, mrucząc pod nosem przekleństwa pod adresem Roy’a. Al obserwował go starając się wywnioskować, co tak właściwie zaszło.
 - Edziu…?
   Stalowy odetchnął, po czym spojrzał na brata z powagą.
 - Al, pakuj się. Mamy do wykonania zadanie.

* * *

[Mizobe, 16 września 1916r.]

 

   Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, ostatnimi promieniami oświetlając okolicę. Stary zegar na ratuszu wskazywał godzinę dziewiętnastą trzydzieści. Lampy zapalały się z wolna, rzucając blade światło na szare, brukowane uliczki. Zerwał się silny wiatr, porywając z drzew kolorowe, jesienne liście.

   Czarnowłosy, około ośmioletni chłopiec biegł przed siebie, z trudem łapiąc oddech. Ubrany był w czarny, przybrudzony dres z czerwonymi wykończeniami oraz ubłocone adidasy. Jego brązowe tęczówki z radością wpatrywały się w śnieżnobiały dom, znajdujący się kilkadziesiąt metrów przed nim. Po kilkugodzinnej zabawie z kolegami strasznie zgłodniał i wprost nie mógł doczekać się kolacji.

   Kiedy znalazł się przed drzwiami zatrzymał się, chcąc wyrównać przyspieszony oddech. Jeśli siostra zobaczy go w takim stanie, znowu zacznie prawić kazania w stylu "nie biegaj tak szybko, bo się przeziębisz!". Westchnął, kładąc dłoń na klamce.

 - Mila powinna traktować mnie nieco dojrzalej. W końcu nie jestem już małym dzieckiem! - pomyślał buntowniczo.

   Pchnął drzwi, które otworzyły się z głośnym skrzypnięciem i wszedł do środka. Dopiero kiedy je zamknął zdał sobie sprawę z faktu, że w domu panuje zupełny mrok. Nienaturalna cisza również wydawała mu się dziwna. O tej porze jego siostra zawsze krzątała się po kuchni przygotowując kolację, a od wejścia czuć było kuszący zapach potraw. Dlaczego tym razem jest zupełnie inaczej...?

   Przez chwilę wahał się, po czym ściągnął buty i raźnym krokiem skierował się w stronę kuchni. Kiedy znalazł się w pomieszczeniu zapalił światło i zaczął uważnie rozglądać się wokół siebie. Jego spojrzenie zatrzymało się na talerzu pełnym kanapek, który stał na środku pobliskiego stolika. Zaciekawiony podszedł bliżej, dzięki czemu w oczy rzucił mu się kawałek kartki, zapisany zgrabnym, dziewczęcym pismem. Nachylił się nad nią i zaczął czytać:

 

"Przepraszam, że dziś na ciebie nie zaczekam, Alex. Źle się czuję, położę się wcześniej.  Zjedz kolację, wykąp się i nie idź spać za późno. Mam nadzieję, że nie będziesz na mnie zły."

 

 - Mila źle się czuje...? – szepnął. - Może powinienem do niej zajrzeć?

   Odłożył kartkę na stolik, po czym podszedł do jasnobrązowych drzwi, prowadzących do pokoju dziewczyny. Wahał się przez chwilę, jednak w końcu zapukał. Nie zrobił tego zbyt głośno, aby przypadkiem jej nie obudzić. Odpowiedziała mu głucha cisza. Chcąc się upewnić, że Mila jest w domu uchylił drzwi i zajrzał do środka. Odetchnął z ulgą, widząc zarys ciała dziewczyny leżącej na łóżku.

 - A więc wszystko w porządku… - pomyślał z ulgą.

   Alex chciał zamknąć drzwi i pozwolić siostrze odpocząć, jednak powstrzymał go chrapliwy jęk bólu, dochodzący z wnętrza pokoju. Poczuł, jak po jego plecach przechodzą ciarki.

 - M-Mila…? – szepnął z nutą przerażenia w głosie. – Coś cię boli…?

   Po omacku odszukał na ścianie włącznik światła, po czym zapalił je. To, co ujrzał przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Bezwładne ciało jego siostry pokrywała szkarłatna krew, wypływająca z głębokiego rozcięcia na jej szyi. Posklejane kosmyki kasztanowych włosów rozsypane były na poduszce, a brązowe, przepełnione krwawymi łzami oczy wpatrywały się w niego. Mila poruszyła ustami, wypowiadając kilka niemych słów. Skrzywiła się z bólu, z przerażeniem zaciskając powieki. Chciała zaczerpnąć świeżego powietrza, jednak zaczęła krztusić się własną krwią.

   Po pomieszczeniu rozniósł się przerażający, dziecięcy krzyk. Alex cofnął się o kilka kroków. Dziewczyna wyciągnęła w jego stronę drżącą, zakrwawioną rękę. W jej gasnącym wzroku można było dostrzec błaganie o ratunek. Chłopiec pokręcił przecząco głową, po czym odwrócił się i wybiegł z pomieszczenia.

 

* * *

 

   Sierp księżyca rzucał blade światło na opustoszałe, niegdyś tętniące życiem uliczki miasta. Mieszkańcy Mizobe szczelnie pozamykali swoje domy, niektórzy pozostawiali nawet przy swoich łóżkach narzędzia, mogące służyć do obrony. Ostatnie wieści o grasującym w mieście seryjnym mordercy sprawiły, że wszyscy stali się niezwykle ostrożni.

   Jedynymi osobami, które pozostawały jeszcze na dworze była dwójka młodych mężczyzn. Ubrani byli w podróżne płaszcze, a w dłoniach nieśli walizki. Powolnym krokiem szli przed siebie, badawczo obserwując okolicę. Na pierwszy rzut oka widać było, że nie są z miasta. Ich spokojne, zdecydowane spojrzenia zupełnie różniły się od pełnego strachu wzroku mieszkańców Mizobe.

 - Ludzie muszą naprawdę się bać. Siedzą pozamykani w swoich domach, a przecież mamy dopiero dwudziestą pierwszą…

   Niższy, krótkowłosy blondyn westchnął, spoglądając na tarczę księżyca. Zastanawiał się, kim może być seryjny morderca. Wariat, który chce zadać cierpienie drugiej osobie? A może skończony idiota, myślący, że usłyszy o nim cały świat? Nie, tworzenie portretu psychologicznego nic tu nie da. Trzeba jak najszybciej złapać tego człowieka, w przeciwnym razie liczba ofiar się zwiększy.
 - Edziu, jakie informacje posiadamy? – spytał, spoglądając na swojego towarzysza.
 - Informacje…? Żartujesz sobie, Al? – Nieco wyższy, długowłosy chłopak westchnął ciężko. – Mustang powiedział, że tutejsi wojskowi nie potrafią niczego ustalić, dlatego wysyła nas. Jako Państwowi Alchemicy mamy przejąć śledztwo i poprowadzić je od początku…
 - Dlatego masz taką minę? – Alphonse ze zrezygnowaniem pokręcił głową. – Rzeczywiście, beznadziejna sytuacja. Nigdy nie robiliśmy czegoś takiego.

   Dalszą drogę przeszli w zupełnej ciszy, pogrążeni we własnych myślach. W końcu zatrzymali się przed starym, nie różniącym się od reszty miasta szarym budynkiem. Jedynie kolorowe markizy i wiszący nad wejściem szyld przyciągały uwagę przechodniów.
 - „Mordercza Parasolka”…? Muszę przyznać, że ten hotel ma dość oryginalną nazwę… - Al podrapał się w tył głowy.
 - Podejrzewam, że teraz okoliczni mieszkańcy nie patrzą na to miejsce zbyt przychylnie. – Edward odetchnął głęboko. – Chodźmy, padam z nóg…
 - Jak możesz być śpiący, Edziu? – Alphonse spojrzał na brata z politowaniem. – Przez większość podróży spałeś jak zabity.
   Żyłka nad skronią Stalowego Alchemika zapulsowała energicznie. Kątem oka spojrzał na rozpromienioną twarz młodszego brata, po czym wymruczał pod nosem kilka niezrozumiałych słów.
 - Nie stój tak, idziemy – mruknął, ruszając w stronę wejścia.
   Al zaśmiał się radośnie. Nie ma to jak stare, dobre czasy.

 

* * *

[Mizobe, 17 września 1916r.]

 

   Był środek nocy, jednak w kwaterze wojska w Mizobe nadal panował spory zgiełk. Żołnierze biegali od jednego gabinetu do drugiego, przenosząc pokaźne teczki pełne dokumentów. Wielu z nich skończyło już swoją zmianę, jednak postanowili zostać. Być może te nadgodziny przysłużą się do złapania mordercy?

   Nagle drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem, a w progu staną młody chłopak - syn lekarza z pobliskiego szpitala. Oparł się prawą ręką o futrynę, starając się złapać oddech. Jego zaczerwienione policzki i będąca w stanie nieładu koszula zdradzały, że ma za sobą dobre kilka minut biegu.

   Przeciąg sprawił, że setki kartek poszybowały w powietrze. Mundurowi starali się je złapać, jednak nieskutecznie. Wszystkie dokumenty, raporty i protokoły pomieszały się ze sobą, lądując na drewnianej posadzce. Żołnierze zaczęli siarczyście kląć, piorunując bruneta wzrokiem.
 - W-Wybaczcie... - chłopak zmieszał się nieco.
 - Eh... Po co przyszedłeś, Jinnai? - Starszy wojskowy westchnął, drapiąc się w tył głowy. - Cywilom nie wolno...
 - Morderca znów zaatakował! - Chłopak zdecydowanym głosem przerwał kapitanowi. - Tym razem ofiarą stała się Mila Jones.
 - M-Mila...!?
   Mundurowi wymienili przerażone spojrzenia. Rodzeństwo Jones było w mieście dość znane. Ich rodzice zginęli kilka lat temu, pozostawiając dzieci pod opieką ich wujka - samego pułkownika Green'a. Jak zareaguje dowódca, słysząc o takiej tragedii...!?

 - Bez paniki, mojemu ojcu udało się ją odratować. Obecnie jej życiu nic nie zagraża... - Jinnai uśmiechnął się blado.

 - P-Przeżyła...? - Starszy kapitan uśmiechnął się szeroko. - Zuch dziewczyna! Będziemy mieć pierwszego światka, panowie!
   W oczach żołnierzy pojawiło się zdecydowanie. Zasalutowali, po czym zabrali się za zbieranie porozrzucanych kartek. Atmosfera wyraźnie się polepszyła.
 - Zawsze chciałeś zwiedzić kwaterę, prawda chłopcze? - Kapitan spojrzał na bruneta z radosnym uśmiechem. - Masz szczęście. Złożysz pułkownikowi raport o stanie zdrowia jego siostrzenicy!