[04]. Postępy w śledztwie

Witam. Przed Wami rozdział czwarty, czyli ten, do którego dawno nie doszłam w żadnym opowiadaniu. To dobrze świadczy o tej opowieści. Moim celem jest ją skończyć w jakiś zadowalający sposób, mam nadzieję, że mi się powiedzie! : D

Osoby zainteresowane odsyłam do bloga, który podałam w informacjach. Znajdziecie tam opisy bohaterów. Dla nie obeznanych zaznaczyłam, którzy bohaterowie są wymyśleni przeze mnie.

Miłego czytania i dziękuję za komentarze! ; D

____________________________ 

[Mizobe, 21 września 1916r.]

   Promienie zachodzącego słońca oświetlały Mizobe, tworząc ciepłą, romantyczną atmosferę. Ludzie spacerowali ulicami, powoli kierując się w stronę swoich domów. Nawet piękne widoki i zapach świeżego powietrza nie mogły poprawić ich ponurych nastrojów. Nic dziwnego, kiedy tylko zmrużą oczy, choć na chwilę, morderca może odebrać właśnie ich życie.

   Edward westchnął, przecierając zmęczone powieki. Rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym przetrzymywane były akta wszystkich mieszkańców miasta. Stosy papierów i teczek porozrzucane były wokół, gdzieniegdzie leżały zawieruszone kartki. Przez otwarte okno do pomieszczenia wpadały żółte liście, przynoszone przez chłodny, jesienny wiatr.

   Chłopak ze zrezygnowaniem pokręcił głową, po czym przeniósł wzrok na młodszego brata. Alphonse siedział przy pobliskim biurku, wytrwale przeglądając kolejne dokumenty. Oboje byli wykończeni, siedzieli tak od ponad pięciu godzin.

 - Znalazłeś coś, Al? - spytał od niechcenia Stalowy.

   Alchemik Duszy przeciągnął się, po czym odwrócił w stronę brata trzymając czarną, pokaźną teczkę.

 - Tak, ale... - zawahał się. - Wątpię, czy ta osoba mogłaby kogokolwiek zabić.

 - Jak to? Przecież nie znasz tego człowieka. - No niby tak...

 - Zastanowimy się nad tym później. Czytaj - polecił Ed.

   Al z ociąganiem otworzył teczkę, po czym cicho chrząknął.

 - David Spencer, lat czterdzieści sześć. Piętnaście lat temu przystąpił do egzaminu na Państwowego Alchemika, ale nie został przyjęty. Wrócił do Mizobe, do swojej pracy w szpitalu jako chirurg. Wiedzę z zakresu alchemii medycznej zaczął stosować, aby ratować ludzkie życie. Pięć lat temu został mianowany ordynatorem. Wdowiec, ma dwudziestoletniego syna.

 - Lekarz...? - Edward przejechał otwartą dłonią po twarzy. - To nie ma sensu.

 - Chodźmy się z nim spotkać, Edziu - zaproponował Al. - Raczej to nie jego szukamy, ale mamy szansę dowiedzieć się czegoś interesującego.

   Stalowy Alchemik ziewnął przeciągle, po czym z ociąganiem wstał. Alphonse miał rację, należało spotkać się z lekarzem. W tej chwili i tak nie wymyślą niczego innego.

 - Zgoda. Nie sprzątaj tego teraz, mam wrażenie, że jeszcze tu wrócimy - powiedział z niesmakiem, kierując się w stronę drzwi.

* * *

   Szpital w Mizobe był marmurowym, średniej wielkości budynkiem. Wokół niego znajdował się barwny ogród i park, w którym spacerowali pacjenci. Pielęgniarki kręciły się w pobliżu, aby w razie potrzeby udzielić pomocy chorym. Mimo cierpienia wypełniającego serca tych ludzi, starali się cieszyć każdym dniem życia.

   Bracia Elric spokojnym krokiem weszli na teren szpitala. Z ciekawością i lekkim zaskoczeniem rozglądali się wokół. Po chwili znaleźli się we wnętrzu budynku. Ściany pokryte były błękitną farbą, a podłoga została wykafelkowana nieco ciemniejszymi płytkami. Białe jarzeniówki oświetlały długie korytarze, którymi przechadzali się ludzie. Nikt na siebie nie wpadał, było wystarczająco miejsca dla wózków inwalidzkich i osób poruszających się w pionie.

   Chłopcy ruszyli w stronę recepcji, odwzajemniając uśmiechy mijającym ich ludziom.

 - Dzień dobry, chcieliśmy spotkać się z doktorem Spencerem... - zaczął Al.   Urwał, widząc podejrzliwe spojrzenie recepcjonistki. Była to wysoka, zgrabna kobieta w wieku dwudziestu pięciu, trzydziestu lat. Jej brązowe włosy związane były w kok, a inteligentne, zielone oczy z uwagą lustrowały obu alchemików.

 - Panowie byli umówieni? - spytała.

 - N-Nie, ale...

 - W takim razie proszę umówić sobie termin. Najbliższy wypada w przyszłym miesiącu.

   Kobieta zakończyła rozmowę z braćmi i zwróciła się do starszego mężczyzny, stojącego za nimi w kolejce. Edward westchnął cicho, po czym wydobył srebrny zegarek i trzymając go za łańcuszek pomachał nim przed oczami brunetki.

 - Pracujemy nad rozwiązaniem sprawy ostatnich morderstw. Musimy...

 - Doktor ma bardzo napięty grafik. Poczekajcie, aż skończy pracę - powiedziała spokojnie.

 - Będzie musiał ją odłożyć, tu chodzi o ludzkie życie! - Stalowy zaczął powoli tracić nerwy.

 - To jest szpital, alchemiku. My również ratujemy życie - powiedziała szorstko. - Poczekajcie, aż ordynator skończy pracę.

   Rozmowa była definitywnie zakończona. Bracia odeszli na bok, gdzie nie kręciło się zbyt wielu ludzi. Zajęli dwa z pobliskich krzeseł. Przez chwilę panowała cisza.

 - Co teraz zrobimy, Edziu? - spytał Al. - Recepcjonistka nie przepuści nas dalej.

 - Wredne babsko... - warknął Stalowy. - Nie mamy czasu, aby czekać.

   Drgnął, słysząc czyjś śmiech. Przeniósł wzrok na wysokiego mężczyznę, ubranego w biały kitel. Jego siwe włosy rozwiane były przez wiatr, a bystre, brązowe oczy wpatrywały się w niego. Wisząca na prawej piersi plakietka głosiła, że stojąca przed nimi osoba to David Sencer.

 - Macie szczęście, że akurat tędy przechodziłem – powiedział nieco poważniej. – W czym mogę wam pomóc?

 - Cóż, chodzi o ostatnie morderstwa… - zaczął Al.

   Mężczyzna uciszył go gestem, nerwowo rozglądając się wokół.

 - Nie rozmawiajmy o tym w takim miejscu. Niepotrzebnie zdenerwujemy pacjentów – powiedział spokojnie. – Zapraszam do szpitalnego bufetu. O tej porze kręci się tam niewiele osób.

   Bracia skinęli głowami na znak, że się zgadzają. Spencer poprowadził ich schodami na drugie piętro, po czym kilkoma korytarzami na stołówkę. Pomieszczenie było dość spore, stoliki dzieliła odpowiednia odległość, aby można było prowadzić prywatne rozmowy. Mężczyźni zajęli miejsca w rogu pomieszczenia, gdzie mieli widok na pobliski korytarz i część bufetu.

 - Zamawiacie coś? Teraz mam kwadrans, najwyżej pół godziny wolnego czasu, możemy porozmawiać – powiedział doktor.

 - Dziękujemy, nie jesteśmy głodni. – Alchemik Duszy wolał wyprzedzić brata, nim ten zamówi całą górę jedzenia. – Doktorze… jest pan alchemikiem, prawda?

   Mężczyzna drgnął, posyłając im zaskoczone spojrzenie. Po chwili westchnął cicho i upił łyk zamówionej wcześniej kawy.

 - Można tak powiedzieć. Kiedy sytuacja tego wymaga, leczę ludzi za pomocą danchemii.

   Elricowie wymienili znaczące spojrzenia. Spencer zupełnie nie pasował na mordercę. Woleli się jednak upewnić.

 - Przystąpił pan do egzaminu na Państwowego Alchemika, prawda? – spytał Ed.

   Lekarz uśmiechnął się lekko.

 - To było bardzo dawno temu, jeszcze przed anihilacją Ishvar. Oblałem, bo dzień przed egzaminem praktycznym zmarła moja żona. Musiałem natychmiast wracać do syna… - Lekko zmarszczył brwi, mierząc braci uważnym spojrzeniem. – Nie rozumiem, po co te wszystkie pytania. Możecie mi to wyjaśnić?

 - Odkryliśmy, że morderca jest alchemikiem. Transmutuje posadzkę w ostry przedmiot i w ten sposób zabija ofiarę – Ed westchnął, drapiąc się w tył głowy. – Właśnie dlatego ślady w miejscu zbrodni są niezauważalne dla kogoś, kto nie zna alchemii.

 - Jesteście tego pewni…!? – zawołał z niedowierzaniem. – Ale, zaraz… Jestem w tym mieście jedynym alchemikiem. Sądzicie, że to ja? – spoważniał.

 - Wykluczyliśmy taką możliwość, doktorze – odparł Alphonse. – Ktoś, kto…

   Nagle z pobliskiego korytarza dobiegł przerażający, kobiecy krzyk. Głośny huk sprawił, że wszyscy poderwali się z miejsc. Ich zdezorientowane spojrzenia przeniosły się na korytarz, który znajdował się za pobliską szybą. To, co zobaczyli sprawiło, że znieruchomieli. Drzwi prowadzące do jednej z izolatek zostały wyrwane z zawiasów, po czym rzucone w ich stronę. W ostatniej chwili rzucili się w bok, cudem ratując swoje życie.

 - Cholera jasna…! - Edward podniósł się jako pierwszy, otrzepując się z kawałków szkła. – Nic wam nie jest?

   Alphonse wstał przy niewielkiej pomocy Spencera. Na jego policzku widniało głębokie rozcięcie, z którego obficie sączyła się krew.

 - W porządku – odparł.

 - Doktorze, proszę tu zostać – polecił Ed. – My się tym zajmiemy.

   Bracia wybiegli na korytarz, po czym skierowali się w stronę izolatki. Wpadli do pomieszczenia, uważnie rozglądając się wokół. Wszędzie leżały kawałki połamanych szafek szpitalnych oraz stłuczonej szyby okiennej, jednak nie zwrócili na to najmniejszej uwagi. Ich przerażone spojrzenia spoczęły na wyłaniającym się z posadzki, ostrym ostrzu. Wokół niego znajdowały się błękitne wiązki energii, a do uszu chłopców dotarł charakterystyczny dźwięk transmutacji.

   Broń w szybkim tempie zaczęła zbliżać się w stronę szpitalnego łóżka, na którym leżała Mila Jones.

 - Edziu!

   Stalowy Alchemik zareagował natychmiast. Uderzył dłońmi w ziemię, posyłając cementową rękę w stronę ostrza. W mgnieniu oka palce zacisnęły się na nim, unieruchamiając go w żelaznym uścisku. W tym samym czasie Alphonse utworzył nad łóżkiem chorej kopułę, mającą chronić ją przed kolejnymi atakami.

 - Bardzo ładnie, panowie alchemicy!

   Drgnęli, słysząc rytmiczne oklaski od strony okna. Spojrzeli w tamtą stronę, będąc gotowi do obrony, ale także ataku. Ich spojrzenia zatrzymały się na mężczyźnie, ubranym w beżowy płaszcz z naciągniętym na głowę kapturem. Na jego twarzy znajdowała się czarna maska z otworami na oczy, nos oraz usta. Zaciągnął się papierosem, po czym wypuścił z ust dym, robiąc przy tym kółeczka.

 - Ty…! – Edward zacisnął dłonie w pięści. – Jesteś tym pieprzonym mordercą!

 - Trafne spostrzeżenie, Stalowy Alchemiku. – Mężczyzna zaśmiał się, po czym nagle spoważniał. – Powiem wprost: zawadzacie mi tutaj.

 - C-Co takiego!?

 - Właśnie to. Wiecie zbyt dużo, nie mogę dłużej pozostawić was przy życiu.

   Mimo, że podczas swojego krótkiego życia bracia kilkakrotnie słyszeli podobne groźby, za każdym razem wywoływały one nieprzyjemne dreszcze. Nawet jeśli to twój wróg, nieprzyjemnie jest słyszeć, że kolejna osoba chce posłać cię do grobu.

   Alphonse lekko zmarszczył brwi, obmyślając plan ataku i obrony. Ed westchnął cicho, po czym podniósł leżącą u jego stóp metalową rurkę i transmutował ją w sztylet. Uśmiechnął się lekko, posyłając mordercy pewne siebie spojrzenie.

 - To się okaże, trzeciorzędny cieniasie! – warknął.

   Chciał zaatakować, jednak Al w ostatniej chwili go powstrzymał.

 - Zwariowałeś, Edziu!? – powiedział przyciszonym głosem. – Nadal znajdujemy się w szpitalu. Jeśli chcesz go schwytać, nie wszczynaj walki tutaj!

   Stalowy przeklął pod nosem, starając się ułożyć jakiś plan działania. Morderca, który obserwował obu alchemików przez ostatnie kilka minut, zaśmiał się.

 - Proponuję rozegrać nasz pojedynek w miejscu, gdzie nikt nam nie przeszkodzi – zaproponował z euforią. – Zmierzymy się za miastem. Oczywiście, jeśli zdołacie mnie złapać.

   Nim jego słowa w zupełności do nich dotarły, mężczyzna wyskoczył przez okno i biegiem skierował się w głąb miasta.

 - Cholera! Za nim, Al!

   Bracia wyskoczyli za nim, starając się go dogonić. Morderca używał alchemii, aby im to utrudnić. Mogliby zrobić to samo, ale wokół znajdowały się jedynie budynki mieszkalne. To nie Centrala, gdzie można wykorzystywać do transmutacji pustostany.

 - Powoli nam ucieka! – wydyszał Al.

 - Kurde, przecież widzę!

   Edward czuł, że powoli ogarnia go wściekłość. Wiedział, że jeśli mężczyzna ucieknie, bardzo trudno będzie ponownie go wytropić. W czasie, który poświęcą na poszukiwania, z całą pewnością ucierpią kolejne, niewinne osoby.

 - Kiedy dorwiemy tego gnoja połamię mu wszystkie kończyny w taki sposób, aby nie był zdolny się poruszać! – warknął.